Recent verscheen in De Standaard een prachtig maar confronterend artikel van journalist Tom Ysebaert, Fotografie: Thomas Van Puymbroeck onder de titel “De pracht en de neergang van koraalriffen, door de ogen van drie duikers: ‘Het is alsof je in een aquarium neerdaalt’”(17 oktober 2025). Drie ervaren duikers vertellen er over hun duiken in tropische wateren, waar ze getuige waren van zowel de overweldigende schoonheid als de stille aftakeling van onze koraalriffen.
De schrijver schetst de tegenstelling tussen wat ooit de kleurrijkste ecosystemen ter wereld waren en wat vandaag steeds vaker lijkt op een schaduw van dat verleden. De duikers beschrijven het gevoel alsof ze letterlijk in een levend aquarium neerdalen, omringd door felle kleuren, scholen vissen en sierlijk wiegende koralen. Maar zodra ze een paar meter verder zwemmen, verandert het tafereel: het rif wordt bleek, stil en broos. Waar ooit een bruisend ecosysteem leefde, rest nu vaak enkel een verstilde onderwaterwoestijn.
Het artikel toont haarscherp hoe klimaatverandering, verzuring van de oceanen en menselijke druk deze kwetsbare werelden bedreigen. Het is één ding om cijfers te lezen over opwarming en koraalverbleking, maar iets helemaal anders om het te zien door de ogen van mensen die het van dichtbij beleven. “Je voelt je klein,” vertelt een van de duikers, “alsof je in een museum van het leven zwemt, waarvan sommige zalen langzaam sluiten.”
Voor aquariumliefhebbers klinkt dat pijnlijk herkenbaar. Wie ooit een stukje koraal heeft zien afsterven, weet hoe snel een ecosysteem uit balans kan raken. Waar wij in onze aquaria zorgvuldig de juiste waarden, belichting en stroming proberen te behouden, vecht de natuur met veel grotere krachten. Toch is de verwondering dezelfde: dat moment waarop licht en water samen dansen, waarop kleur en beweging even volmaakt lijken.
Het artikel van De Standaard herinnert ons eraan dat wat wij in onze huiskamers proberen te recreëren, ooit ontstond in de oceaan zelf. Elke steen, plant of vis in ons aquarium heeft een verre verwant in een wereld die nu hulp nodig heeft. Daarom raakt dit verhaal niet enkel de duiker of de bioloog, maar ook de aquariaan die beseft dat schoonheid nooit vanzelfsprekend is.
Misschien is dat wel de boodschap die we als Rosaceanen kunnen meenemen: bewonderen is goed, maar beschermen is beter. Onze liefde voor het waterleven mag niet ophouden aan de rand van het aquariumglas. Wie met aandacht kijkt, wie zorgt en onderhoudt, begrijpt dat elk gezond aquarium – hoe klein ook – een ode is aan de oceanen waar het allemaal begon.
